تلویزیون خنده‌دار می‌شود

اینکه تلویزیون تصمیم گرفته است برای نوروز و بعد از نوروز و شاید حتی بعد از ماه مبارک رمضان تولیدات خود را به آنتن برساند یک بحث است اینکه ما با چه کمیت و کیفیتی قرار است به روی آنتن برویم بحثی دیگری است که شاید نقطه عطف این ماجرا باشد.

 در سال‌های اخیر چندین کار طنز در تلویزیون ساخته شد و روی آنتن رفت که به جز یکی، دو مورد، تولیدات حرفی برای گفتن نداشتند و عملا مخاطب ارتباط درستی با آنها برقرار نکرد. با یک نگاه آسیب شناسانه در حوزه تولیدات طنز تلویزیون به این نکته می‌رسیم که بی‌شک فرمول‌های طنزسازی در عرصه نمایش با تغییراتی مهم و مشخص روبرو شده است و بدون در نظر گرفتن این فاکتورها ساخت سریال‌های طنز با قصه‌های دم دستی و شوخی‌های کلامی، سطحی و مندرس تکراری ره به جایی نمی‌برد.

از آنجا که باید پذیرفت هر تلویزیونی چارچوب‌های شخصی خودش را در تولیدات آثارش دارد در تلویریون ما نیز شوخی با اقوام، سیاستمداران، لهجه‌های مختلف، مشاغل و شوخی‌های جنسی مردود است و این سوال پیش می‌آید که نویسندگان طنز با طرح چه موضوعاتی و شوخی با چه مسائلی قرار است سریال طنز بسازند.

اگر دست تیم تولید و نویسنده در ساخت آثار طنز باز نباشد و بازیگران در شوخی با موارد مختلف از جمله مشاغل و لهجه‌ها با محدودیت مواجه باشند قطعاً در خلق کمدی‌های موقعیت نیز کار سختی پیش‌رو دارند. با این وصف باید گفت یکی از سخت‌ترین ژانرهای نمایشی در تلویزیون طنزنویسی است که بی‌تعارف هر نویسنده‌ای از پس آن بر نمی‌آید و سوال دیگر این است که، مگر تلویزیون چند نویسنده صاحب قلم در گونه طنز دارد که بتواند مخاطب را پای رسانه نگه دارد (اگر نخواهیم از نویسندگانی که از تلویزیون رفته‌اند فاکتور بگیریم).

و بحث آخر اینکه نباید یک طرفه به قاضی رفت چراکه انصافا خنداندن مخاطب ایرانی کار راحتی نیست. شما با یک حساب دو دو تا چهارتا متوجه خواهید شد که نمی‌توان به این راحتی‌ها ایرانی‌های طناز را به لبخند وادار کرد، اگر سری به فضای مجازی بزنید متوجه خواهید شد که ایرانی جماعت در شوخی کردن با دراماتیک‌ترین اتفاقات جامعه طوری رفتار می‌کند که گویا سال‌هاست بازیگر و نویسنده طنز بوده است.

مذاق شیرین و مفرح ایرانی با خلاقیت و استعداد بالا در خلق کمدی در موقعیت و شوخی با مسائل مختلف آنقدر کار را سخت کرده است که برخی نویسندگان را به این شک و شبهه می‌رساند که آیا این موضوع می‌تواند مخاطب را بخنداند یا خیر.

با این اوصاف باید گفت برای تولید کار طنز در تلوزیون ایران با محدودیت‌های موجود و با سلیقه این مخاطب خوش ذوق قطعاً نویسندگانی نیازمند هستیم که با فکر و ایده جدید، دست به قلم می‌شوند و عملا با سبک و سیاق معصوم همیشگی که سال‌هاست فرسوده شده است اقدام به نگارش تولیدات طنز نمی کند، باید دید تولیدات پیش روی تلویزیون با چه کیفیتی قرار است تولید شود.